Μια ευχή..

   Μια βόλτα σε άγνωστα μονοπάτια μπορεί να σε πάει για λίγο πίσω...Είναι τις στιγμές που βάζεις τα παπούτσια σου και περπατάς χωρίς να φοβάσαι σε πιο στενό θα μπεις!Μπαίνεις από περιέργεια να δεις που βγάζει και αυτό το μονοπάτι...κάτι σαν τη ζωή μας δεν είναι;Δε ξέρουμε που βγάζει το μονοπάτι της ζωής μας αλλά ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ και ή θα βρεθούμε σε κάτι ευχάριστο ή κάτι δυσάρεστο!
Έτσι και χθες...καθώς γύριζα σπίτι μου ήρθε το διαβολάκι στο μυαλό και ήταν σα να με τραβούσε από το χέρι και να μου έλεγε πάμε σε αυτό το δρόμο να δούμε που οδηγεί..ε δε δυσκολεύτηκα και πολύ καθώς στην ουσία δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι!
Λοιπόν,το τέλος του δρόμου ήταν μια παιδική χαρά...

   Μια παιδική χαρά με πολλά παιδιά να παίζουν...αμέσως αναρωτήθηκα πόσα χρόνια έχω να πάω σε παιδική χαρά,να νιώσω τόσο ελεύθερη,να είναι η ψυχή μου άσπρη σα το πανί!Κάθισα και χάζευα τα παιδιά που παίζανε,τα χάζευα και μέσα μου έλεγα πόσο αθώα ψυχή έχουν ακόμη,τίποτα δεν θα έχει προλάβει να πληγώσει την καρδιά τους,ξέγνοιαστα,μακρυά από ευθύνες και υποχρεώσεις!Το μόνο που έχουν να τους πονά είναι οι γρατσουνιές στα πόδια τους.Παιδική χαρά...έχετε αναρωτηθεί αν τυχαία την λένε παιδική χαρά;Τελικά μάλλον κι εγώ συνειδητοποιώ το γιατί τώρα που μεγάλωσα...
Έκλεισα τα μάτια μου για ένα λεπτό και ταξίδεψα με μια ευχή...να μπορούσα να γυρίσω για μια ώρα στα χρόνια που ήμουν κι εγώ παιδί,τότε που το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κάνω γρήγορα τα μαθήματα μου και μετά να πάρω το ποδήλατο να βγω για βόλτες,ίσως να πειράξουμε και καμία γιαγιά.Ξέρετε όταν ήμασταν μικρά μας άρεσε να πηγαίνουμε σε μια γιαγιά,να σκαρφαλώνουμε στην αυλή της και να της πειράζουμε τα δέντρα,μας άρεσε γιατί μετά μας κυνηγούσε και είχα φάει κάτι τούμπες για να ξεφύγω... :) ακόμη τις θυμάμαι αλλά πάντα ξέφευγα!Τώρα δε μπορώ να ξεφύγω από όλα μόνο με μια τούμπα,πρέπει να τα αντιμετωπίσω και ο φόβος δεν είναι μήπως η γιαγιά εκείνη τα πει στους δικούς μου και με μαλώσουν αλλά οι πληγές..
Τελικά τα μικρά παιδιά αρκεί να τα κρατάμε μέσα μας για πάντα για να μπορούν έστω και για λίγο να μας ταξιδέψουν..για τολμήστε να πάτε σε μια παιδική χαρά,πάρτε από το χέρι ένα αγαπημένο σας πρόσωπο και μη του πείτε που πάτε,να είστε σίγουροι πως όλοι θέλουν να ξαναγίνουν για λίγο παιδιά,όταν δει που πήγατε ίσως παραξενευτεί αλλά μετά να'στε σίγουροι θα σας χαμογελάσει!Επίσης,κάντε κούνια..ναι κούνια.. το συναίσθημα που νιώθετε όταν είστε στον αέρα σας κάνει να φεύγετε από όσα η καρδιά και το μυαλό δε μπορεί!!!Ακόμη και μόνοι σας να πάτε πιστέψτε με οι σκέψεις σας δε θα σας αφήσουν μόνους,όσοι αγαπάτε θα έρθουν νοσταλγικά στο μυαλό σας,ακόμη και ο πόνος γίνεται πιο γλυκός..μπαίνετε κρυφά στις ζωές τους!
Να κρατάτε πάντα το παιδί μέσα σας...και δεν είναι αστείο πρωταπριλιάτικο!
Καλημέρα και ας μην αφήνουμε τα όνειρά μας..

Σας αφιερώνω ένα από τα τραγούδια που ακούω τώρα που σας έγραφα...

Χασάνδρα Φανή.