Το κυνήγι του «χαμένου θησαυρού»

                         

 Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη… και ου το καθεξής. Μια νέα εβδομάδα ξεκίνησε αλλά πάλι όλα μένουν ίδια ίσως και χειρότερα. Καθημερινά ακούμε για αλλαγές σε συνθήκες εργασίες και το σενάριο περί μέτρων της Τρόικας δεν έχει τελειωμό. Όπου και να κοιτάξουμε παρατηρούμε πρόσωπα σκεπτικά, φιγούρες να τρέχουν να προλάβουν την καθημερινή κούρσα της επιβίωσης. Εδώ λοιπόν έρχομαι να θέσω το ερώτημα για ποιο λόγο τρέχουμε κάθε μέρα και όταν φτάσει το τέλος της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα τι έχουμε κερδίσει;

Πολλοί από εσάς πιθανόν να απαντήσετε πως δεν έχουμε κερδίσει τίποτε απλά τρέχουμε γιατί έτσι μας έχουν κάνει. Σε εσάς λοιπόν αναφέρεται και ο «χαμένος θησαυρός». Προσωπικά πιστεύω πως πάντα έχουμε κάτι να κερδίσουμε, να μάθουμε, να επωφεληθούμε από οτιδήποτε κάνουμε ακόμη και αν εκείνη τη στιγμή μας φανεί ανούσιο. Το γεγονός ότι κάθε μέρα ήμαστε όλοι εκεί έξω στο τρέξιμο της πόλης μας αποδεικνύει ότι ζούμε, ότι υπάρχουμε, ότι μπορούμε να προσφέρουμε. Με το να παραιτηθούμε και να καθόμαστε σε ένα σπίτι να παραπονιόμαστε για όλα τα στραβά δε κάνουμε τίποτα. Το θέμα είναι να ανακαλύψουμε ποιος είναι αυτός ο «χαμένος θησαυρός» για τον καθένα μας. Για παράδειγμα, καθημερινά εγώ λόγο της δουλειάς είμαι σε συνεχή επαφή με κόσμο και καμιά φορά έρχονται άτομα άγνωστα και αρχίζουν να λένε κάποιο πρόβλημά τους. Φυσικά δε μπορώ να τους πω, συγγνώμη αλλά δε μπορώ να σας ακούσω έχω δουλειά, γιατί καμιά φορά αυτά τα δυο λεπτά που θα αφιερώσεις σε κάποιον να σου μιλήσει  μπορεί να είναι το σημαντικότερο πράγμα για εκείνον ακόμη και αν εσύ απλά τον ακούς. Κάτι τόσο απλό μπορεί όμως να αλλάξει και την δική σου διάθεση, να πεις ότι τουλάχιστον έκανα κάποιον ευτυχισμένο. Το σπουδαιότερο πράγμα για μένα είναι οι στιγμές που κυλάνε κάθε μέρα και στο τέλος θα αποτελούν αυτό που λέμε η ζωή μας, ίσως να ήταν πιο όμορφο η ζωή μας να μην απαρτίζεται από δουλειά και τρέξιμο αλλά από  πράγματα ανθρώπινα, καθημερινά μικρά που όμως κάνουν τη διαφορά.

Στη ζωή μας δε μπορούμε να πατήσουμε pause αλλά μπορούμε να πατήσουμε pause σε στιγμές που μας κάνουν χαρούμενους και γεμάτους, για αυτό ας διαλέξουμε κάποιες στιγμές και ας χαμογελάσουμε… αυτό μου  είπε και εμένα κάποιος άλλος και όταν τον χαιρέτησα είχα ήδη το χαμόγελο στα χείλη γιατί κατάλαβα πως το να σπαταλάμε τις στιγμές μας και να στεναχωριόμαστε είναι ανώφελο.

Στο τέλος της επόμενης μέρας που θα γυρίσετε από το τρέξιμο της καθημερινότητας αναρωτηθείτε ποιος είναι ο δικός σας «χαμένος θησαυρός» .

                                                                                                                        Χασάνδρα Φανή