Είμαι ακόμη παιδί :-)

   Χθες το βράδυ η οικογένεια που μένει στο επάνω διαμέρισμα είχε διοργανώσει ένα πάρτυ για τα παιδιά και τους φίλους τους.Όταν άκουγα τα παιδιά να φωνάζουν και να τρέχουν μες στο σπίτι παίζοντας το μυαλό μου συνειρμικά με πήγε στην εποχή που ήμουν και εγώ παιδί,με μια ευχή ''Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω και εγώ στα δικά μου παιδικά χρόνια''.
   Μια ευχή που ίσως πολλοί από εσάς να την έχετε κάνει με ένα συναίσθημα λησμονιάς για την ανεμελιά που είχατε τότε.Από την μία κάθε φορά που κάνω αυτή την σκέψη αναρωτιέμαι αν το κάνω γιατί είμαι δειλή και από την άλλη αναρωτιέμαι αν το κάνω γιατί τότε ότι και αν τύχαινε ήμουν τόσο μικρή που απλά έβγαζα την γλώσσα και συνέχιζα.
   Πόσες φορές είχα πέσει στα παιχνίδια και ενώ συνέχεια χτυπούσα δε με ένοιαζε απλά σηκωνόμουν τίναζα γρήγορα γρήγορα τα πόδια μου και έτρεχα για να μη χάσω και βγω εκτός παιχνιδιού.Απόδειξη και τα σημάδια στα γόνατά μου που ακόμη έχω.Ακόμη θυμάμαι την μαμά μου κάθε φορά που γύριζα σπίτι με χτυπήματα να με πλένει και να μου λέει αμάν παιδί μου πάλι χτύπησες;
   Επίσης, έχω πληγωθεί από φίλη μου αλλά και πάλι στεναχωρήθηκα πολύ αλλά συνέχισα και δεν άφησα ποτέ τα όνειρά μου.Με έχουν μαλώσει οι γονείς μου αλλά πάλι μετά από λίγο χαμογελούσα ξανά.Γενικά ότι και να γινόταν το αντιμετώπιζα με την άγνοια του φόβου όπως όλα τα παιδιά και πάντα είχα την δύναμη να σηκωθώ και να συνεχίσω.
   Αυτό είναι μάλλον που νοσταλγώ γιατί τώρα που μεγάλωσα βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, τα σκέφτομαι πιο πολύ και με πληγώνουν πιο πολύ.Μένω περισσότερο από όσο πρέπει σε πράγματα που θα έπρεπε να βγάζω την γλώσσα όπως τότε που ήμουν παιδί.Το χαμόγελο μου όμως δε θα το αφήσω ποτέ και για κανέναν λόγο και ίσως τα ταξίδια στα παιδικά μας χρόνια να βοηθάνε καμιά φορά.
Μη ξεχνάτε αυτή την ανεμελιά που είχαμε τότε!

Καλή σας ημέρα και καλή Κυριακή!
Χασάνδρα Φανή.