Ποιος να σε καταλάβει αν δεν καταλάβεις εσύ τον εαυτό σου.

Θα μπορούσα να παρομοιάσω την ζωή με το πιάνο, καθώς την μια στιγμή παίζουμε με τα άσπρα πλήκτρα και την άλλη με τα μαύρα ή καλύτερα συνδυάζουμε τα άσπρα με τα μαύρα πλήκτρα για να κάνουμε την μελωδία να μην μοιάζει με ένα μονότονο κομμάτι. Είναι όμως κάποιες στιγμές που ξεχνάμε το χέρι μας στα μαύρα πλήκτρα. Μια στιγμή άσχημη που γεμίζει το μυαλό μας με σκέψεις. Σκέψεις γεμάτες συναίσθημα. Τι από τα δυο να αποφύγεις πρώτο (;) το συναίσθημα ή τις σκέψεις; Μεγάλο ερώτημα και αναπάντητο! Όπως επίσης αναρωτιέμαι αν μπορείς να καταφέρεις να αποφύγεις κάτι από αυτά τα δυο. Τις δύσκολες στιγμές λένε στις δίνει ο θεός γιατί μπορείς να τις αντέξεις, όμως δεν υπάρχει χαρτάκι με οδηγίες. Έτσι, ο καθένας έχει τον τρόπο του να τα ξεπερνά. Εμένα με λένε παράξενο τρένο και ίσως να είμαι. Πάντα διάλεγα να κρατάω τα δύσκολα για εμένα, να κλείνομαι στον εαυτό μου και να λέω όλα καλά! Ποτέ δεν ήθελα να φορτώνω με σκοτούρες τους άλλους. Είναι εύκολο να αποφύγεις την ερώτηση των ανθρώπων αν είσαι καλά όμως ο εαυτός μας δεν δέχεται ποτέ λάθος απάντηση ή μισή, είναι πάντα μα πάντα εκεί να μας βάζει "λόγια". Όμως καλύτερα να ζορίζουμε τον εαυτό μας παρά τους άλλους. Ίσως να είναι εγωισμός , να θέλω να παλεύω μόνη μου ίσως όμως να είναι και ανάγκη. Κανείς δε θα σου πει ότι τον φορτώνεις με τα άσχημά σου απλά θα το λέει όταν πια γυρίσεις να φύγεις, μπορεί να μην το πει και ποτέ. Το γεγονός ότι κάποια προβλήματα μας κάνουν να κλειστούμε στο καβούκι μας, είναι αποτέλεσμα πολλών. Φόβος, σκέψεις, ανησυχία, αναστάτωση, θυμός...πολλά! Λυπάμαι, που επιλέγω να μη μιλάω στα δύσκολα παρά μόνο όταν η δυσκολία θα είναι παρελθόν, αλλά ίσως να είναι ο τρόπος να μην σκέφτομαι. Η μάνα μου θυμάμαι να μου λέει να μην στεναχωριέμαι και όλα θα πάνε καλά χωρίς να έχω πει λέξη. Το ένστικτο μάλλον δε ξέρω. Πιθανώς οι μανάδες να καταλαβαίνουν από χιλιόμετρα όταν δεν ήμαστε καλά. Λέτε για αυτό να λένε εγώ σε έχω γεννήσει; Μπορεί να φαίνομαι εγωίστρια και κακομαθημένο αλλά έτσι είναι η Φανή στα δύσκολα. Τις χαρές μου να τις συζητήσω με όλο τον κόσμο αλλά τα δύσκολα είναι δρόμος μοναχικός! Εμένα έχουν παραλήπτη και κανέναν άλλο... δε λένε άλλωστε πως το χαμόγελο σου είναι αυτό που κερδίζει τους ανθρώπους; Για αυτό επιλέγω να είμαι το παιδί με το χαμόγελο... Ο καθένας έχει τον τρόπο του να αντιμετωπίζει την ζωή ακόμη και αν κάποιοι τον παρεξηγούν ή τον κακολογούν γι'αυτό μας χαρακτηρίζει  η μοναδικότητα ως άτομα! Διαλέξτε εσείς την μελωδία που θα παίζει το δικό σας πιάνο...με τα δικά σας δάχτυλα!

Χασάνδρα Φανή.