Έρχονται στιγμές που ευχόμαστε να μπορούσαμε να ξέρουμε το μέλλον μας ή να πατήσουμε ένα κουμπί και να το προχωρήσουμε για να ξεφύγουμε από μια δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε.Όμως πόσο λάθος είναι αυτή η σκέψη...Η ζωή μας είναι μια παράσταση με πρωταγωνιστές εμάς και τις επιλογές μας,μόνο εμείς μπορούμε να την κάνουμε χαρούμενη.Ίσως αν είχαμε δύο ζωές να ζούσαμε καλύτερα την δεύτερη, γιατί η πρώτη θα ήταν πρόβα.Όμως μόνο μια ζωή έχουμε και μια φορά επιλέγουμε,τουλάχιστον ας επιλέγουμε σωστά!Εμένα η γιαγιά μου έλεγε "Όπου βρεις αγάπη μείνε και δώσε και εσύ την αγάπη σου γιατί στο τέλος αυτό που θα σου μείνει είναι η γεμάτη καρδιά".Πόσο δίκιο είχες ρε γιαγιούλα;Βλέπετε τότε τα πράγματα ήταν πιο ουσιαστικά,οι άνθρωποι είχαν μόνο ανθρώπους.Πιο αθώοι και πιο ανέμελοι...ούτε λούσα τους ενδιέφεραν ούτε τίποτα,με ένα κεράκι ήταν ευχαριστημένοι,τώρα μια ώρα κόβεται το ρεύμα και κάνουμε σαν τρελοί, λες και αν δε δούμε μια ώρα τηλεόραση κάτι θα πάθουμε.
Έχουμε χάσει το νόημα πιστεύω,έχουμε γίνει αχάριστοι,έχουμε πράγματα όμορφα στη ζωή μας και αντί να τα ζήσουμε προτιμάμε να τα χάσουμε και να χάσουμε και τον εαυτό μας.Αναρωτιέμαι αν όταν χάνουμε τον εαυτό μας το βλέπουμε ή κάνουμε πως δε το βλέπουμε.Όταν όμως βλέπεις κάποιον που αγαπάς πολύ να χάνει την ισορροπία του,τι κάνεις;Του απλώνεις το χέρι να μην πέσει,πέφτεις πριν από αυτόν ώστε να πέσει πάνω σου και να μη χτυπήσει ή τρέχεις μακρυά και τον αφήνεις να πέσει ώστε να καταλάβει πως εκείνος επέλεξε να χάνεται;Ποιος ξέρει να μου πει;Ρε μαμά τι έκανες όταν ήμουν μωρό και έπεφτα;Έτσι έμαθα να περπατάω....
Ίσως όλοι να λένε να τρέξω μακρυά αλλά εγώ ξέρω τον πραγματικό εαυτό,τον εαυτό πίσω από αυτό που φαίνεται..και θέλω να χαμογελά!Όπως χαμογελάω και εγώ,όπως αγάπη πήρα χθες από όλους εσάς με τις ευχές σας για τα γενέθλια μου,όσο γεμάτη και δυνατή νιώθω και εγώ!
Δε ξέρω τι θα κάνω και αν θα κάνω κάτι όμως το κεράκι που άναψα χθες θα καίει για να είναι καλά όσοι αγαπώ...με μια ευχή να μη ξεχάσω να αγαπώ αυτούς που δε το ζητούν!
Καλή σας ημέρα και Χρόνια Πολλά στον Πύργου που γιορτάζει τον πολιούχο του,
Χασάνδρα Φανή.
Έχουμε χάσει το νόημα πιστεύω,έχουμε γίνει αχάριστοι,έχουμε πράγματα όμορφα στη ζωή μας και αντί να τα ζήσουμε προτιμάμε να τα χάσουμε και να χάσουμε και τον εαυτό μας.Αναρωτιέμαι αν όταν χάνουμε τον εαυτό μας το βλέπουμε ή κάνουμε πως δε το βλέπουμε.Όταν όμως βλέπεις κάποιον που αγαπάς πολύ να χάνει την ισορροπία του,τι κάνεις;Του απλώνεις το χέρι να μην πέσει,πέφτεις πριν από αυτόν ώστε να πέσει πάνω σου και να μη χτυπήσει ή τρέχεις μακρυά και τον αφήνεις να πέσει ώστε να καταλάβει πως εκείνος επέλεξε να χάνεται;Ποιος ξέρει να μου πει;Ρε μαμά τι έκανες όταν ήμουν μωρό και έπεφτα;Έτσι έμαθα να περπατάω....
Ίσως όλοι να λένε να τρέξω μακρυά αλλά εγώ ξέρω τον πραγματικό εαυτό,τον εαυτό πίσω από αυτό που φαίνεται..και θέλω να χαμογελά!Όπως χαμογελάω και εγώ,όπως αγάπη πήρα χθες από όλους εσάς με τις ευχές σας για τα γενέθλια μου,όσο γεμάτη και δυνατή νιώθω και εγώ!
Δε ξέρω τι θα κάνω και αν θα κάνω κάτι όμως το κεράκι που άναψα χθες θα καίει για να είναι καλά όσοι αγαπώ...με μια ευχή να μη ξεχάσω να αγαπώ αυτούς που δε το ζητούν!
Καλή σας ημέρα και Χρόνια Πολλά στον Πύργου που γιορτάζει τον πολιούχο του,
Χασάνδρα Φανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου