Ούτε και εγώ δε ξέρω πως να αρχίσω αυτό το άρθρο μου.Ξανά η αφορμή είναι οι πράξεις των ανθρώπων.Σας έχω ξανά πει ότι θέλω να παρατηρώ τους ανθρώπους και να βλέπω πίσω από την επιφάνεια.Τι γίνεται όμως όταν βλέπεις κάποιον να σκέφτεται εδώ και πολύ καιρό κάτι,το οποίο ξέρεις τι είναι,το βλέπεις στα μάτια του αλλά λες δε μπορεί..θα το συζητήσουμε και θα καταλάβει.Ώσπου να που επιβεβαιώνεις ότι αυτά που σκεφτόσουν ήταν αλήθεια.Είναι μαγικό πως μπορείς να είσαι στο μυαλό κάποιου και να ξέρεις ακριβώς τις σκέψεις του.Δεν γίνεται έτσι ξαφνικά πρέπει να προσπαθήσεις πολύ,να αφιερώσεις χρόνο για να μάθεις έναν άνθρωπο.Αλλά τελικά αξίζει...είτε θετικά είτε αρνητικά!
Βέβαια,αυτό που δεν είναι καθόλου θετικό είναι ότι το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και όσο και να θες να ξεφύγεις δε γίνεται.Πιστεύεις ότι μόνος σου θα βρεις την λύση και αφήνεις χρόνο να αποφασίσεις αλλά τελικά δε ξέρω αν αποφασίζεις ποτέ κάτι σωστό με αυτό τον τρόπο.Ειδικά αν πρόκειται μέσα σε όλο αυτό να κρίνεις και κάποιον χωρίς καν να τον ακούσεις πρώτα.Ίσως να προσπαθείς να καταλάβεις τι θέλει χωρίς να ρωτήσεις,χωρίς να μιλήσεις.Νομίζεις πως αυτό θα είναι για καλό του αλλά αλήθεια έχεις σκεφτεί πως έτσι καταδικάζεις και αυτόν και τον εαυτό σου;Εγώ δε μπορώ να αλλάξω τις σκέψεις κανενός επειδή καταλαβαίνω ποιες είναι,με στεναχωρεί όμως που οι άνθρωποι δε βλέπουν πότε είναι χαρούμενοι και πότε δυστυχισμένοι.Μπαίνουν στο παιχνίδι του μυαλού και αυτό τους καίει.
Πριν λίγο καιρό έβλεπα έναν άνθρωπο ζωντανό,να βγαίνει η χαρά μέσα από τα μάτια του και τώρα βλέπω κάποιον που θέλει να φαίνεται ζωντανός,που κοροϊδεύει τον εαυτό του ότι αυτό τον κάνει χαρούμενο.Ίσως να τα ρίχνουμε στην ηλικία μας αλλά αν πάντα βρίσκεις μια δικαιολογία τότε πάντα θα φεύγεις και ποτέ δε θα προσπαθήσεις.Χάνεις ευτυχισμένες στιγμές για να προδικάσεις τα πράγματα.Αυτό είναι το λάθος των ανθρώπων που κλείνονται στο μυαλό τους,να κάνουν ξανά και ξανά το ίδιο λάθος.Δεν προσπαθούν να κρατήσουν κάτι που τους κάνει να γελάνε προσπαθούν να το χάσουν.Ίσως να πονάνε πολύ μέσα τους αλλά άδικα.Η λύση είναι να θυμάσαι πότε γελούσες και ήσουν ζωντανός και όχι να απομακρύνεσαι.Παρομοίασε τη ζωή σου με ένα πάζλ,ποτέ δε σταματάς αν δεν το φτιάξεις και νιώθεις ευτυχισμένος που τα κατάφερες,το ίδιο και με τις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να προσπαθείς για να νιώσεις ότι τα κατάφερες.Τότε θα είσαι νικητής!Μη φοβάστε να μοιραστείτε τα όνειρα σας με κάποιον που το αξίζει και αγαπάτε και μην φοβάστε να συζητήσετε,ο εγωϊσμός ότι πάντα έχετε δίκιο δεν είναι πάντα καλό να υπάρχει.
Ίσως και όσα σας είπα να είναι μόνο στο δικό μου μυαλό,να ζω το δικό μου κόσμο αλλά τουλάχιστον είμαι νικήτρια και περήφανη για μένα!
Καλό σας απόγευμα,
Χασάνδρα Φανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου