Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά αλλά μην ξεχνάμε την μαγεία τους!

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι θα θέλαμε να περάσουμε τα Χριστούγεννα σε μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, δίπλα σε συγγενείς που έχουμε μήνες να ανταμώσουμε. Οι συνθήκες όμως δεν είναι ιδανικές για κάτι τέτοιο φέτος. Ο κορωνοϊός συνεχίζει να ''σαμποτάρει'' τις αγαπημένες μας συνήθειες και να ανατρέπει τα σχέδια μας, όμως την δεδομένη στιγμή το σημαντικότερο είναι η υγεία όλου του κόσμου! Έτσι καλούμαστε να σχεδιάσουμε ένα διαφορετικό εορτασμό των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και όλων αυτών των ημερών που δεν παύουν να έχουν την μαγεία, την ζεστασιά, την χρυσόσκονη από πολύχρωμες μπάλες που κοσμούν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, τα λαμπερά φώτα σε κάθε σημείο, τις μυρωδιές από τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες!

Είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε την ήδη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε να αγγίξει τα Χριστούγεννά μας! Άκουσα αρκετούς να λένε «σιγά μην στολίσω αφού δε θα έρθει κανείς» ή «γιατί να φτιάξω φέτος κουραμπιέδες ή μελομακάρονα αφού μόνοι μας θα τα φάμε».

Όχι, μην πέφτετε στην ''παγίδα''. Μην στερείτε από τον εαυτό σας και την οικογένειά σας την ευκαιρία να χαρεί, να αλλάξει εικόνες και σκέψεις. Άλλωστε, τα Χριστούγεννα είναι αυτά που μας γεμίζουν περισσότερο από κάθε τι, ελπίδα για όλα όσα θέλουμε και νιώθουμε. Θα περιμένουμε το νέο έτος να μας φέρει αυτά που δεν μας έφερε το προηγούμενο και να σβήσει όσα μας πλήγωσαν.

Θυμήσου, αγάπη υπάρχει εκεί έξω και μέσα στις καρδιές μας. Δέξου την και σίγουρα μπορείς να την μεταδώσεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα που θα είναι μακρυά σου φέτος, με ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα, μια φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σίγουρα όλοι θα νιώσουν την ζεστασιά των ημερών!

Ξεκίνα από σήμερα να σχεδιάζεις τις γιορτινές ημέρες σου, κατέβασε τα στολίδια από το πατάρι, βγάλε τις συνταγές από τα ντουλάπια και ξεκίνα να μοσχομυρίσει το σπιτικό σου! Μην τα παρατάς, δώσε δύναμη και στείλε την θετική σου σκέψη σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που δίνουν την μάχη τους σε κάποιο νοσοκομείο της χώρας! Βρες το αστέρι σου και κάνε την δική σου ευχή για όλους, μην ξεχνάς τα Χριστούγεννα πάντα πιάνουν οι ευχές!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και το 2021 να σας φέρει κάθε καλό!

 

Χασάνδρα Φανή

Κάποιοι έρχονται δίπλα σου και κάποιοι στέκονται δίπλα σου...έχει διαφορά

Τις στιγμές που δε το ζήτησες αλλά όλα στην όψη σου φώναζαν βοήθεια, ποιος ήταν τελικά εκείνος που σου έδωσε την λύση; Ποιος κάθισε δίπλα σου σιωπηλά να ακούσει τις σκέψεις σου; Μήπως μόνος σου; Μήπως από ένα σημείο και μετά σταματάς να τα βλέπεις όλα λευκά-αγνά και δε περιμένεις πολλά;
Τα ερωτήματα αυτά πολλές φορές με απασχολούν όταν ηρεμώ αλλά το μυαλό αποφασίζει να ταράξει την ησυχία της σιωπής!
Δυσκολίες της καθημερινότητας -αφήνω έξω τα προβλήματα υγείας που είναι και τα σημαντικότερα- προβληματισμοί, ίσως θα ήταν η καλύτερη λέξη, απ΄όλα όσα περνούν κάθε ημέρα από τη ζωή μας από το 24ωρο της ημέρας μας.
Η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα και εκεί κάπου "ανεβαίνουν" και "κατεβαίνουν" οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας. Το πρόβλημα σου ή η χαρά σου , εξαρτάται τι τους ικανοποιεί , θα καθορίσουν την στάση τους.
Λίγοι όμως είναι εκείνοι που θα κοιτάξουν το πρόβλημά σου σα δικό τους και την χαρά σου ως χαρά τους.
Γι'αυτό έχουμε γίνει μια κοινωνία με ομάδες που σχεδόν κανείς δε δίνει τίποτα περισσότερο αν αυτό σε οδηγήσει πιο ψηλά από εκείνον και αντιθέτως με πολύ ευκολία θα κατηγορήσει ή θα μειώσει κάτι καλό για να ικανοποιήσει το εγώ του! Η γνωστή ρήση : « Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».
Γι'αυτό καταλήγουμε να είμαστε λίγοι μέσα στο πλήθος,αφού το καταφύγιο γίνεται ξανά η οικογένεια!Λέμε έτσι απλά,λίγοι και καλοί αλλά δεν έχουμε σκεφτεί πως αν όλοι μαζί προσπαθούσαμε περισσότερο να δουλέψουμε με τον εαυτό μας,να δεχόμαστε ότι ο καθένας είναι διαφορετικός,ότι μπορεί κάποιος να είναι καλύτερος σε ένα πράγμα και κάποιος άλλος σε κάτι άλλο,να μας ένοιαζε πιο πολύ τι κάνουμε εμείς για εμας παρά το τι θα κάνουμε για να "πέσει" ο άλλος...αν λοιπόν καταφέρναμε να ξεπεράσουμε την ζήλια,την πονηριά ή το ψέμα θα είχαμε ήδη ετοιμάσει τους εαυτούς για μια καλύτερη ζωή!
Είμαστε πολλοί αλλά πραγματικά είμαστε μόνοι και δε το βλέπουμε!


Υ/Γ: Πάντα είχα τέτοιες ανησυχίες,παρατηρούσα ανθρώπους - συμπεριφορές και υπερ αναλύω "ψιλά" γράμματα και δε το κρύβω πως έρχονται φορές που θα ήθελα να είμαι ελαφρώς αναίσθητη αλλά με θλίβει που προσπαθούμε να εκπαιδευτούμε με γνώσεις,γλώσσες κτλ αλλά ξεχνάμε την εκπαίδευση του εαυτού μας κατ'επέκταση και των παιδιών που μεγαλώνουμε.

Φανή Χασάνδρα!

Οι άνθρωποι χάνουν την ουσία τους αλλά μετά από κάθε καταιγίδα πάντα βγαίνει ουράνιο τόξο

Η κατάσταση είναι δύσκολη και οι άνθρωποι χάνουν την ουσία τους. Χάνουν την ανθρωπιά τους και δεν υπάρχει σωτηρία. Κρίση και κατάρρευση μαζί. Όλο προβλήματα, ενοχικές ειδήσεις και κακόφημα νέα. Όλα μαύρα. Όλα μουντά σαν μια βροχερή μέρα. Και είναι τόσο κρίμα να ζεις σε μια χώρα που έχει χειμώνα καλοκαίρι ήλιο και να μην βλέπεις τον ήλιο στη ζωή σου. Να βλέπεις μόνο το σκοτάδι και να μην αισθάνεσαι κανένα φως να αχνοφαίνεται.

Και εκεί που λες τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί; Έρχεται η καταιγίδα. Καταστροφή μεγάλη. Συνωμοσία του σύμπαντος. Παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της και σε ισοπεδώνει. Έτσι απλά, σε μια ωρίτσα. Και αφήνει πίσω της σημάδια που σιγά σιγά θα επουλωθούν.

Τρέμεις από φόβο για το μέλλον. Αισθάνεσαι πως η καταιγίδα δεν θα σταματήσει ποτέ. Πως η ζωή σου θα είναι για πάντα δύσκολη. Πως θα αγωνιάς για το αύριο μέχρι να μην υπάρχει άλλο αύριο. Αισθάνεσαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Αλλά η καταιγίδα έφυγε και ξημέρωσε νέα μέρα. Ο ήλιος έλαμψε ξανά. Οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους, άνοιξαν τα παράθυρα τους και ξανά χαμογελούν. Η καταιγίδα πέρασε.

Και πάντα θα περνάει. Θα έρχεται και θα φεύγει. Γιαυτό, πρέπει να συνηθίσουν τα αυτιά μας τις αστραπές και να μην τρομάζουν σε κάθε άκουσμα τους. Γιατί θα έρχονται μα πάντα θα φεύγουν όπως και όλα τα άσχημα στη ζωή.

Με αισιοδοξία και ελπίδα να αναμένουμε την επόμενη μέρα. Να την υποδεχόμαστε με χαμόγελο και ας μοιάζει και αυτή μουντή και κρύα. Σύντομα θα μας ανταμείψει, θα αρχίσει να βγαίνει και πάλι ο ήλιος για να φωτίσει τα σκοτάδια μας.

Μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται, άλλωστε, το ουράνιο τόξο, η ελπίδα που περιμένουμε αντικατοπτρίζεται στα χρώματα του τα οποία έρχονται για να μας απαλλάξουν από τις στεναχώριες και τα άγχη.

Τη θέλει την μουντή της πλευρά η ζωή, τα θέλει και τα άγχη της. Για να εκτιμάμε τα χρώματα του ουράνιου τόξου όταν έρχεται και το φως του ήλιου που με τίποτα άλλο δεν αντικαθίσταται. Την θέλουμε και την στεναχώρια μας, για να μας διδάξει την αξία του κάθε ευτυχισμένου δευτερολέπτου που αισθανόμαστε.

...anapnoes

Οι περαστικοί της ζωής μας...

Ουδείς αναντικατάστατος. Μια φράση,που οι περισσότεροι έχουμε πει,άλλοτε ελαφρά τη καρδία άλλοτε με πόνο,είτε γιατί όντως δε μας νοιάζει είτε γιατί θέλουμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω,να μαλακώσουμε την πληγή που άφησε κάποιος που εγκατέλειψε τη ζωή μας.
Εδώ κάπου σκέφτηκα πως οι άνθρωποι είναι περαστικοί.. άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουν και η ζωή συνεχίζεται!Θα μου πείτε,οι καταστάσεις.Ίσως,θα απαντήσω!
Είναι σα να καθόμαστε σε ένα μεγάλο τραπέζι,με πολλές θέσεις και όσο κυλάει η ζωή μας,κάποια πρόσωπα μένουν ίδια,κάποια όμως αλλάζουν... κάποια φεύγουν,κάποια τα διώχνουμε!
Μέχρι ένα σημείο,σε αυτό το τραπέζι αφήνουμε να κάθεται όποιος άνθρωπος εμφανιστεί.Μήπως όμως από ένα σημείο και μετά θα πρέπει να μην επιτρέπουμε σε όλους να μπαίνουν στη ζωή μας;Το έχουμε σκεφτεί;Μήπως να γινόμαστε πιο επιλεκτικοί όσο μεγαλώνουμε;Μήπως δε θα πρέπει να εμποδίζουμε όσους επιλέγουν να φύγουν από τη ζωή μας γιατί μόνο έτσι καθαρίζει το τοπίο;
Δεν θα απαντήσω στα ερωτήματα που μόλις έθεσα...ο καθένας  έχει τις δικές του απαντήσεις.
Αν όμως έγραφα κάτι στον επίλογο θα ήταν...όποιος είναι να μείνει στο τραπέζι της ζωής μας, τουλάχιστον ας αποδείξει ότι το αξίζει!

Χασάνδρα Φανή

Άσε με να κρατήσω κάτι για μένα

Ποτέ δε θα στα πω όλα για μένα. Δε χρειάζεται να τα ξέρεις. Θέλω να ξέρεις όσα σ’ αφήνω εγώ να μάθεις. Και είναι αρκετά. Άσε με όμως να κρατήσω κάτι για μένα· κάτι ολόδικό μου που δε θ’ ακουμπήσει κανείς.

Δεν αγαπώ ιδιαίτερα τα λόγια. Όσο περισσότερο τα χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερο φθείρεις την αξία των στιγμών. Όταν κάτι το κρατάς μέσα σου, μένει ακέραιο, ζωντανό, όπως τη στιγμή που το βίωσες.

Κι εγώ, πάνω απ’ όλα, θέλω να προστατεύσω τις νύχτες μας. Αυτές που μοιραστήκαμε και κανείς δε θέλω να αγγίξει. Εκείνες τις ώρες που πέφτει το σκοτάδι και σ’ έχω δικό μου χωρίς παρεμβάσεις. Τις ώρες της ησυχίας μας.

Τις ξέρεις κι εσύ αυτές τις νύχτες. Τις έχεις ζήσει. Ήσουν εκεί. Δεν υπάρχουν πουθενά γραμμένες. Σε κανένα χαρτί. Δε μετριούνται έτσι. Υπάρχουν μόνο φυλακισμένες στο μυαλό μας.

Σκάω ένα χαμόγελο και ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου. Πάλι άυπνη είμαι. Και δεν την άντεχα την αυπνία. Από τότε που έμπλεξα μαζί σου, δοκιμάζω τις αντοχές μου. Όχι, τις μέρες. Τις νύχτες.

Αλλά δε θα στο πω ποτέ. Γιατί φοβάμαι πως, αν στο πω, θα πάψουν να υπάρχουν. Κι εγώ έχω ανάγκη να υπάρχουν.

Τα βράδια που τα ρολόγια είναι ανύπαρκτα και οι ώρες τρέχουν νερό.

Τα βράδια που μας βρίσκει μαζί το ξημέρωμα.

Είμαι όμως εγωίστρια. Δε θέλω ποτέ να δεις την επιρροή που ασκείς πάνω μου. Να μη μάθεις πόσο αδύναμη είμαι μπροστά σου. Θέλω να βλέπεις όσα σου επιτρέπω μόνο. Όσα με κάνουν να διατηρώ ένα μυστήριο στα μάτια σου.

Κι όμως, εκείνα τα βράδια πετάω τη μάσκα μου και βλέπεις ποια είμαι πραγματικά.

Μόνο εσένα αφήνω να με δεις. Φοβάμαι να στο πω. Εύχομαι, μόνο, να το καταλάβεις.

Να το καταλάβεις απ’ το τρόπο που σ’ αγκαλιάζω όταν έρχεσαι. Απ’ το πώς χάνω την αυτοκυριαρχία μου κι αφήνομαι σε φιλιά και χάδια.

Απ’ τις συζητήσεις μας. Αυτές που συμπληρώνεις τις προτάσεις μου πριν τις ολοκληρώσω. Κι απ’ τις άλλες που μαλώνουμε σαν κακομαθημένα γιατί κανείς δε παραδέχεται την ήττα του. Απ’ αυτές που με αποστομώνεις και τολμάς να μου πας κόντρα.

Κι όσο με τσαντίζεις ... τόσο χαμογελάω μέσα μου .

Και περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι νύχτες χωρίς να το καταλάβω. Κι εκεί τρελαίνομαι περισσότερο. Γιατί πρέπει να παραδεχτώ πως κοντά σου χάνω τον έλεγχο. Κι ορκίζομαι πως δε θα ξαναγίνει.

Μέχρι να ‘ρθει το επόμενο βράδυ να μου αποδείξει πως δε κάνω πια εγώ κουμάντο. Πως για πρώτη φορά έγειρα πάνω σε κάποιον και πως δεν είναι και τόσο κακό ν’ αφήνεσαι τελικά.

Αλλά, δε θα στο πω ποτέ. Ελπίζω να το καταλάβεις.

Αυτές τις ώρες που μας τυλίγει το σκοτάδι μέχρι το πρώτο φως της μέρας, δε χρειάζεται να παίζω ρόλους. Μπορώ να είμαι ο εαυτός μου χωρίς στολίδια, χωρίς παιχνίδια.

Να γελάμε, να συζητάμε, να ξεδιπλώνουμε άγνωστες πτυχές μας που δεν αφήνουμε κανέναν άλλο να δει.

Να θυμώνω που πάλι δεν πήρα όσες αγκαλιές ήθελα . Είναι σημαντικές αυτές οι αγκαλιές . Με ηρεμούν και ας μη το καταλαβαίνεις .

Να μαθαίνω τα μυστικά σου κι εσύ τα δικά μου. Απόμακροι απ’ τις ταμπέλες που φοράμε στο φως της μέρας.

Γι’ αυτές τις στιγμές είμαι μαζί σου. Εκεί με κέρδισες. Σε αυτές σε γνώρισα και σ’ άφησα να με γνωρίσεις.

Στις νύχτες που μας βρήκε μαζί το ξημέρωμα. Εκεί που θέλω να με διεκδικήσεις για να μου αποδείξεις πως με χρειάζεσαι κοντά σου , όσο κι εγώ .

Και σου βγάζω το καπέλο αν  μπόρεσες να με δεις και να μείνεις. Να αντέξεις. Συνήθως εγώ ακούω τους άλλους, καταλαβαίνω τους άλλους, ίσως ποτέ δε ζήτησα τίποτα γι'αυτό θεώρησαν πως είμαι η δυνατή!
Θα θελα να μπορώ να σε κρατήσω, να με αντέξεις, να θελήσεις να με μάθεις .. χωρίς να με απογοητεύσεις .

Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες και αγάπη, να ερωτεύεσαι τις διαφορές.

Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει ένας άνθρωπος γι’ αυτό που του συμβαίνει, γι’ αυτό που έχει ανάγκη ή που αισθάνεται. Όλοι θέλουν πάντα να μιλήσουν για τον άλλον. Πολλά ζευγάρια καταλήγουν στο χωρισμό γιατί πιστεύουν πως με κάποιον άλλον θα ήταν διαφορετικά και, φυσικά, μετά βρίσκονται αντιμέτωποι με παρόμοιες καταστάσεις, όπου το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο συνομιλητής τους. Οι δυσκολίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου του έρωτα. Η λύση θα ήταν να αφήσουμε κατά μέρος τη φαντασίωση ενός ιδανικού ζευγαριού, χωρίς συγκρούσεις διαρκώς ερωτευμένου.  Η πραγματικότητα βελτιώνεται σημαντικά όταν αποφασίζω να απολαύσω αυτά που μπορώ, αντί να υποφέρω επειδή δεν πραγματοποιείται μία φαντασίωση ή μία αυταπάτη. Η πρόταση είναι: στη ζωή μας ας κάνουμε το εφικτό… όσο γίνεται καλύτερο. Το να υποφέρω επειδή τα πράγματα δεν είναι όπως εγώ τα είχα φανταστεί, δεν είναι μόνο ανώφελο, είναι και παιδαριώδες.

Η σχέση βοηθάει την προσωπική μας εξέλιξη, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Η σχέση προσθέτει. Γι’ αυτό αξίζει τον κόπο. Αξίζει… τον κόπο (δηλαδή, αξίζει να κοπιάσουμε γι’ αυτήν). Αξίζει το βάσανο που προκαλεί. Αξίζει τον πόνο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Κι όλα αυτά αξίζουν, γιατί όταν θα τα έχουμε ξεπεράσει δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι: θα έχουμε αναπτυχθεί, θα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι, θα αισθανόμαστε πιο ολοκληρωμένοι.

Η σχέση δεν μας σώζει από τίποτα: δεν θα έπρεπε να μας σώζει από τίποτα. Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν ένα σύντροφο ως μέσο για να λύσουν τα προβλήματά τους. Πιστεύουν πως μία στενή σχέση θα θεραπεύσει τις αγωνίες τους, την ανία τους, την απουσία νοήματος από τη ζωή τους. Ελπίζουν πως μια σχέση θα γεμίσει τα κενά τους. Τι φοβερό λάθος! Όταν επιλέγω κάποιον σύντροφο με αυτές τις προσδοκίες, καταλήγω αναπόφευκτα να μισήσω το πρόσωπο που δεν μου δίνει αυτό που περίμενα. Και μετά; Μετά μπορεί να ψάξω να βρω άλλον, κι άλλον, κι άλλον... Ή μπορεί να αποφασίσω να περάσω τη ζωή μου γκρινιάζοντας για την τύχη μου. Η πρόταση είναι να φτιάξω τη δική μου ζωή χωρίς να περιμένω να το κάνει κανένας άλλος για μένα.Η πρόταση είναι, επίσης, να μην προσπαθήσω να φτιάξω τη ζωή του άλλου, αλλά να βρω κάποιον για να κάνουμε κάτι μαζί, να περνάμε καλά, να αναπτυχθούμε, να διασκεδάσουμε, αλλά όχι για να μου φτιάξει τη ζωή. Η σκέψη πως ο έρωτας θα μας σώσει, θα λύσει όλα μας τα προβλήματα και θα μας προσφέρει μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας ή ασφάλειας, καταφέρνει μόνο να μας κρατάει παγιδευμένους σε φαντασιώσεις και αυταπάτες, αποδυναμώνοντας την αυθεντική δύναμη της αγάπης που ξέρει πώς να μας μεταμορφώσει. Και τίποτα δεν είναι πιο διαφωτιστικό από το να είσαι με κάποιον άλλον από εκεί και έπειτα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεχωριστό από το να βιώνεις την ίδια σου τη μεταμόρφωση δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς. Αντί να ψάχνουμε καταφύγιο σε μια σχέση, θα μπορούσαμε να δεχτούμε τη διεγερτική δύναμη που μας ξυπνάει από το λήθαργο και μας φέρνει σε άμεση επαφή με τη ζωή, μας ωθεί προς τα μπρος και μας δείχνει καθαρά πώς πρέπει να αναπτυχθούμε. Για να ευδοκιμήσουν οι σχέσεις μας, είναι αναγκαίο να τις δούμε με διαφορετικό τρόπο: σαν μια σειρά από ευκαιρίες να διευρύνουμε τη συνείδησή μας, να ανακαλύψουμε μια βαθύτερη αλήθεια και να γίνουμε άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης. Και όταν γίνω άνθρωπος ολοκληρωμένος, που δε χρειάζεται κανέναν για να επιβιώσει, τότε σίγουρα θα βρω κάποιον επίσης ολοκληρωμένο για να μοιραστούμε αυτά που έχω κι αυτά που έχει. Αυτό είναι το νόημα της σχέσης : όχι η σωτηρία, αλλά η επαφή. Ή, μάλλον, οι επαφές. Εγώ μ’ εσένα. Εσύ μ’ εμένα. Εγώ μ’ εμένα. Εσύ μ’ εσένα. Εμείς με τον κόσμο.

Ο έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα που μοιραζόμαστε, επειδή ακόμα δεν υπάρχει άλλο υποκείμενο να μοιραστούμε μαζί του. Ο έρωτας είναι ένας αυθαίρετος και σχεδόν αναπόφευκτος παραλογισμός, μια εικόνα τρελής σύγχυσης σε μανιακή έξαρση. Η αγάπη, αντιθέτως, είναι ένα προϊόν λογικής και κόπου. Διαρκεί περισσότερο και είναι λιγότερο ταραχώδης, αλλά χρειάζεται σκληρή δουλειά για να τη διατηρήσεις. Διαφορετικότητα Το πάθος είναι στενά συνδεδεμένο με την πιθανότητα ο άλλος να μην είναι εκεί: με την έκπληξη, το εκτός προγράμματος. Αν αυτό μετατραπεί σε συμβατική σχέση, το πάθος εξατμίζεται.

Ο πόνος είναι η μόνη διέξοδος για να μπορέσω να ανακαλύψω τις αληθινές μου ανάγκες και, μόνο αν τις ανακαλύψω, θα μπορέσω μετά  να τις ικανοποιήσω. Γιατί, αν αντιστεκόμαστε στο να νιώσουμε ευάλωτοι, κάθε φορά θα σκληραίνουμε όλο και περισσότερο και θα απομακρυνόμαστε από την πιθανότητα να διαπιστώσουμε τι χρειαζόμαστε. Στη σχέση μας θα έπρεπε να αφήνουμε χώρο για τον πόνο και τη σύγχυση που παρουσιάζονται όταν αφοπλίζουμε τις στρατηγικές μας. Αυτός είναι ο δρόμος για το σπίτι, ο δρόμος για την ένωση μ’ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα. Ο δρόμος της αγάπης.

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που έμαθαν και μετέφεραν οι γονείς στα παιδιά τους είναι πως υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην αναζήτηση του άλλου μας μισού. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον ολόκληρο αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό;

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.


Να ερωτεύεσαι και να αγαπάς τον άνθρωπό σου κάθε μέρα γιατί είναι αυτός !
Έτσι , πέρα από γάμο και ένωση που γίνονται πολλές φορές συμβατικά , θα έχεις τον άνθρωπο της ζωής σου , θα έχετε την δική σας αληθινή οικογένεια και θα ακουμπά στην σημαντικότερη βάση , την αγάπη σας ! Τίποτα δε θα σας διαλύσει γιατί ο ένας θα χάνεται στα μάτια του άλλου ... Σ' αγαπώ !

Χασάνδρα Φανή .

Στα εύκολα δεν θα χρειαστώ κανέναν , που δεν ήταν εδώ στα δύσκολα ...

Στα δύσκολα καταλαβαίνεις ποιος είναι δίπλα σου και ποιος όχι…Ποιος είναι ο αληθινός φίλος και ποιος όχι… Μόνο τότε… Γιατί στα δύσκολα ο δήθεν θα φύγει, θα εξαφανιστεί, θα αδιαφορήσει…. Ενώ ο αληθινός άνθρωπος θα σταθεί δίπλα σου, θα σου δώσει τον ώμο του για να στηριχθείς, το χέρι του για να ξανασηκωθείς, θα δείξει ενδιαφέρον, θα σε αγγίξει ελαφρά στη πλάτη για να σου δώσει θάρρος…. Και μόνο τότε, μόνο στα δύσκολα, εσύ θα καταλάβεις !

Αυτά σκεφτόμουν  όταν ένα πρόβλημα υγείας με ανάγκασε να μείνω στο νοσοκομείο . Το πρόβλημα υγείας μου το ξεπέρασα , με τους ανθρώπους μου και την δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας , ωστόσο μπόρεσα να δω πολλά πράγματα. Ποιοι ήταν οι αληθινοί μου φίλοι και ποιοι όχι, ποιοι στάθηκαν δίπλα μου, ποιοι ανησύχησαν για μένα και ποιοι όχι…… Τα συμπεράσματα που έβγαλα, μου προκάλεσαν ανάμεικτα συναισθήματα….. δεν μ'αρέσει να κρίνω τους ανθρώπους , δίνουν ότι έχουν , γι'αυτό και ποτέ δε ζητάω , δεν απαιτώ  , όμως ο χρόνος που έχεις μόνος σου στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου είναι αρκετός και το μυαλό μόνο του αναζητά  .... πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων , ίσως γι'αυτό κάποιες στιγμές απογοητεύομαι , ίσως οι προσδοκίες να είναι μεγαλύτερες από αυτό που μπορούν να δώσουν οι άλλοι - αυτοί οι άλλοι που είχα , εκείνοι που έχω ή που θα έχω δίπλα μου . Δε ξέρω ...

Αυτή ήταν μια δυσκολία που φαινόταν όμως , ένα πρόβλημα υγείας ( θα καταλάβετε αργότερα γιατί το τονίζω ) .... από τότε άλλαξα τρόπο σκέψης , ήθελα να μην χάνω τις ημέρες μου , να κάνω κάτι δημιουργικό , να κλείνει η μέρα και να έχω προσφέρει κάτι , δεν έχει σημασία αν θα το προσφέρω σε μένα ή σε κάποιον που αγαπώ . Ίσως και με τον καιρό να ξεχνώ τι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου , να τον παραμελώ , αλλά αρχίζω πάλι . Έγινε αυτό που λένε πως μόνο αν συμβεί κάτι σημαντικό εκτιμάς τη ζωή σου . Πέρασε ο καιρός όμως , δεν το συζητούσα , ούτε τις φοβίες που έμειναν ... ήθελα να βγω πιο δυνατή ! Πιο δυνατή για να αντιμετωπίζω πιο ώριμα τις καθημερινές δυσκολίες , αυτές που όλοι έχουμε , να διαχειρίζομαι τα άγχη μου , τις φοβίες μου , εκείνους που έρχονται για να πάρουν ... κάπου εδώ , έρχεται η παραπάνω παρένθεση ... όλα αυτά που μπορεί να αναφέρεις πεταχτά στην καθημερινότητα αλλά λίγοι θα τα καταλάβουν . Τόσες σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό και τελικά μόνο οι δικοί σου άνθρωποι θα ακουμπήσουν με τα λόγια τους μέσα σου και θα σε ηρεμήσουν . Όσο σκληρός φαίνεται ένας άνθρωπος , πάντα θέλει κάποιον να τον καταλάβει και ας μην ανταλλάξουν ούτε λέξη . Έχω ένα ελάττωμα , θεωρώ πως τα προβλήματά μου , είναι δικά μου , δεν αναφέρομαι σε αυτά ... ίσως επιφανειακά να γκρινιάξω αλλά ως εκεί . Θυμάμαι η μητέρα μου , μια φορά είπε : "είσαι περήφανη και εγωίστρια αλλά όταν δεν είσαι καλά πρέπει να το συζητάς , γι'αυτό είμαστε εδώ".... και ναι είναι πάντα δίπλα μου !

Έτσι λοιπόν , έγραψα από μια αφορμή , μια σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου λες και ήμουν στο τότε που είχα άπλετο χρόνο να σκεφτώ και σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι πως κάθε μέρα έχουμε πολλές δοκιμασίες , γύρω μας ανθρώπους , κάποιοι περαστικοί , κάποιοι αληθινοί ... όσοι ήρθαν για να μείνουν θα φανούν από την συμπεριφορά τους ,  με τον τρόπο που σου ηρεμούν τις σκέψεις ή μη .
Τέλος , μαμά ξέρω πως κάποια στιγμή θα  διαβάσεις το άρθρο , γι'αυτό να θυμάσαι πως όσο περήφανη ή εγωίστρια είμαι , πάντα θα ηρεμώ όταν σας ακούω ... μπορεί να μην λέω τους προβληματισμούς μου , μπορεί να τους πω και να μαλώσουμε αλλά ... μόνο που υπάρχετε είναι αρκετό !

Χασάνδρα Φανή.